Ի՞նչը ստիպեց Արարատը անհաս երազանքից դարձնել նպատակ:
Արարատը մանկության երազանք էր, կարծում եմ` էդ երազանքը հայերի գենետիկ կոդի մեջ է, արշավների մասնակցելով, ուղղակի, դառավ ավելի առարկայական ու ոչ էնքան անհաս:
Ո՞րն էր գլխավոր պատնեշը քո և նպատակիդ միջև:
Որպես էդպիսին ֆիզիկական պատնեշ չկար, դեռ 2017-ին պետք է բարձրանայի, թղթաբանական խնդիրներ եղան: Պատնեշները, ավելի շատ, ներսում էին, սկսած թուրք սահմանապահից` իմ ու Արարատի միջև:
Ինչպե՞ս էիր պատկերացնում վերելքը
Երազում էի լավ եղանակի մասին, ամեն առավոտ Արարատին նայելուց` միակ միտքս այն էր, որ իմ վերելքին լավ եղանակ լինի, մնացածը սպասվում էր, որ գժական ա լինելու:
Ինչպիսի՞ն էր այն իրականում:
Եղավ էնպես, ինչպես սպասում էի, մի բան էլ` ավել։ Քուրդ ուղկցորդները ասում էին որ մենք դարի եղանակն ենք տեսել, իսկ զգացողությունների ու հուզմունքի մասին դժվար թե կարողանամ շարադրել։ Ես ինձ երբեք չէի հիշում մեծ ժպիտով լացելուց։
Ինչի՞ մասին էիր մտածում երբ ընդամենը հաշված քայլեր էին մնացել գագաթին:
Վազելով վերև հասնելու, 4800-ի վրա կատվիկները հագնելուց հետո տառացիորեն վազում էի դեպի գագաթ` մի վայրկյան առաջ էնտեղ լինելու:
Բառ, որով կբնութագրես քեզ Արարատի Գագաթին:
Գագաթված, Արարատված, Առաջարկած, Նշանված։ Կարճ ասած` զբաղված :
Ո՞րն էր վերելքի ամենահիշարժան պահը:
Ամեն վայրկյանը կլանել եմ, ամեն ինչ հիշվող էր։ Բայց բնականաբար պիկը ամուսնության առաջարկությունս էր Անիին, որը շատ շուտ էի պատրաստել ու հենց Արարատի գագաթին:
Փոխվե՞ց կյանքդ 5165-ով:
Շատ բան փոխվեց։ Արարատը հերթական արշավ չէ, դժվար է վերադառնալ որպես նույն մարդ:
Ի՞նչ է Արարատն ինձ համար այժմ:
Բացի հզորագույն ու սիրունագույն լեռ ու ուղղակի քարազանգված լինելուց, Արարատը միշտ եղել ա ու կլինի հայի դեմքը, իսկ ի՞նչ ենք մենք առանց մեր դեմքի:
Պատրաստվու՞մ ես վերադառնալ Արարատի մոտ:
Անխոս, Արարատը մի անգամվա չէ։
Ի՞նչ խորհուրդ կտաս նրանց ում համար Արարատը դեռևս երազանք է:
Զանգահարել 043005165
Տիգրան Գասպարյան