Գնացեք Արարատ, երբ պատրաստ կլինեք բարոյապես

Ի՞նչը ստիպեց Արարատը անհաս երազանքից դարձնել նպատակ:

Էդպիսի անցում չի եղել։ Հազար ու մի անգամներ եմ Արարատով քայլել, եղել գագաթին։ Նույնիսկ չգիտեմ՝ էդ երազանքնե՞րն էին ավելի իրական, թե՞ իրական վերելքն՝ երազային։  

Ո՞րն էր գլխավոր պատնեշը քո և նպատակիդ միջև:

Մեր ու մեր միջև գծված սահմանը:

Ինչպե՞ս էիր պատկերացնում վերելքը:

Մտածում էի, ինչպես սովորաբար արշավներին։

Ինչպիսի՞ն էր այն իրականում:

Իրականությունն այլ էր, իմ պատկերացրածը չէր․ չէի շտապում, քայլերս չէի զգում։ Ցուրտ չէր, տաք չէր, հոգնած չէի, ուղղակի գնում էի բարձրության, խաղաղության, ազատության միջով։ Երևի էդպես են երջանկության միջով անցնում:

Ինչի՞ մասին էիր մտածում երբ ընդամենը հաշված քայլեր էին մնացել գագաթին:

Արևի՛։ Հաստատ՝ արևի։

Բառ, որով կբնութագրես քեզ Արարատի գագաթին:

Բառ չեմ գտնի, բայց «Սիրտս լույսի մեջ լվացվեց»:

Ո՞րն էր վերելքի ամենահիշարժան պահը:

Գագաթին զգացածս․․․գիտեմ՝ էլ նման բան  չեմ ապրելու․․․։ Բայց էդ պահի թանկությունը սրտումս պահել կարող եմ։

Փոխվե՞ց կյանքդ  5165-ով:

Չգիտեմ՝ ինչ պիտի փոխվեր, սակայն ես նո՛ւյնը մնացի…

 

 

Ի՞նչ է Արարատն ինձ համար այժմ:

Նույն Արարատն է, մեր Արարատը, իմ Արարատը։

Պատրաստվու՞մ ես վերադառնալ Արարատի մոտ:

Չգիտեմ։

Ի՞նչ խորհուրդ կտաս նրանց ում համար Արարատը դեռևս երազանք է:

Գնացե՛ք, երբ պատրաստ կլինեք հոգեպես, ֆիզիկապես ու կարևորը՝ բարոյապես, որ իրար չնեղացնեք․․․

Դուք՝ Արարատին, ինքն էլ՝ Ձեզ։

 

Լիլիթ Հովհաննիսյան 

Վերելք Արարատ

Առաջիկա արշավներ